Vergeven

Maandag 27 oktober 2025, headliner van het Belgisch nieuws: Isabelle Adam, onthult dat haar eerste manager haar niet alleen financieel een kater heeft bezorgd, maar dat hij pedofiele neigingen had. Ze heeft hem wel kunnen afhouden, maar de herinneringen aan hem waren nog duidelijk pijnlijk. Isabelle Adam is al sinds haar 11de beter bekend als Isabelle A.

Ze vertelt dat zij hem vergeven heeft. De journalist die haar interviewt is Eric Goens. Als journalist heeft hij al heel wat watertjes doorlopen. Hij is ooit hoofdredacteur geweest van VTM Nieuws. Hij heeft nu zijn eigen tv-productiebedrijf, Bargoens. Zo heeft hij al heel veel grote namen geïnterviewd. Hij heeft ministers indringende vragen gesteld terwijl hij ze diep in de ogen keek. Zelf heb ik Eric ook ooit ontmoet en ik voelde een gedrevenheid en ook empathie.

Maar dan hoor ik hem aan Isabelle Adam vragen stellen rond het vergeven. "Verdient hij het om vergeven te worden?" Hij stelt de vraag op verschillende manieren. De ondertoon: die man verdient geen vergeving, toch?

En dat vind ik straf. Is dit typisch voor de 'witte macho' journalist.

Vergeving schenken aan iemand anders, dat is geen cadeau aan die persoon. Dat is een cadeau aan jezelf.

En helaas is dit nog zo onbekend. Hoe komt dit?

Het had een mooie gelegenheid kunnen zijn om het te hebben over de kracht van vergeving. Een inzicht dat vandaag zoveel heling kan brengen bij veel mensen.

Er bestaat heel wat literatuur over het onderwerp vergeven. Maar ik vrees dat die vaak in de categorie 'soft en dus onnozel' wordt gezet. Soms lees of hoor ik ook de aanbeveling om iemand te vergeven maar mis ik context. Want die aanbeveling voelt soms aan als: "Stop met erover te zagen, en leg je erbij neer." En dat is niet correct. Het mag niet de bedoeling zijn om je nog een bijkomend trauma te bezorgen. Het mag geen straf zijn "omdat je er al te lang over loopt te zeuren". Je moet je er echt klaar voor voelen. En het moet voelen als een gift aan jezelf. Geen bijkomende geseling, maar een cadeau, een verlichting.

Jan De Cock, een pastor en gevangenisaalmoezenier (niet de kunstenaar), heeft er een boek over geschreven: Hotel Pardon, Wereldverhalen over verzoening. Een boek met verhalen over mensen die iets verschrikkelijk hebben meegemaakt, maar die ontdekten dat niet 'oog om oog, tand om tand', maar wel vergeving bevrijdend werkt.